Χάρης Γελαδάρης: Η υγεία στο κόκκινο

Το νοσοκομείο Κοζάνης πρωτολειτούργησε το Νοέμβρη του 1923 στο κτίριο της Μητρόπολης. Λίγα χρόνια αργότερα ονομάζεται Δημοτικό νοσοκομείο και μετακομίζει σε μεγαλύτερο ενοικιαζόμενο κτίριο. Το 1938 ο Κοζανίτης ευεργέτης Στάμκος Αναστασίου κληροδοτεί την κινητή και ακίνητη περιουσία του στο νοσοκομείο για την ανέγερση κτιρίου προς στέγασή του.

Το 1939 ο Δήμος Κοζάνης αγοράζει οικόπεδο 16,5 στρεμ. – ο χώρος που βρίσκεται σήμερα - το οποίο και δωρίζει για τον ίδιο σκοπό. Το 1949 ο δήμαρχος Κοζάνης Αστέριος Τέρπου μεταβαίνει στην Αμερική στους εκεί Κοζανίτες με σκοπό να ζητήσει τη συνδρομή τους για την ανέγερση του νοσοκομείου. Επιστρέφει με 145.000 δολάρια – ποσό τεράστιο για την εποχή - εκ των οποίων τα 100.000 ήταν δωρεά του ευεργέτη Κων. Μαμάτσιου.

Η μελέτη του κτιρίου προσφέρεται από το μηχανικό της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου Κοζάνης Ελευθέριο Βέλλιο. Το νέο νοσοκομείο θεμελιώνεται τον Ιούνιο του 1954 και εγκαινιάζεται τον Μάη του 1959 παρουσία του δωρητή του Κων. Μαμάτσιου που εκφωνεί λόγο γεμάτο αγάπη για τους συμπολίτες του και την Κοζάνη. Το νέο νοσοκομείο – κόσμημα – ήταν μοναδικό στη Δυτ. Μακεδονία. Διέθετε ειδικευμένο προσωπικό αλλά και εξαιρετικό για την εποχή εξοπλισμό. Υποδέχεται και προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ασθενείς από όλη την περιφέρεια. Τους δωρητές, σύμφωνα με την επιθυμία τους, εκπροσωπεί στο Δ.Σ. του νοσοκομείου ο εκάστοτε Δήμαρχος Κοζάνης. Ο ιδιαίτερος ρόλος του «Μαμάτσειου» συνεχίζεται εδώ και πενήντα χρόκια. Σήμερα έχει επιπλέον την ευθύνη της λειτουργίας 39 περιφερειακών ιατρείων, σε όλο το Νομό και των Κέντρων Υγείας Τσοτυλίου, Σιάτιστας και Σερβίων.

Έκανα τη σύντομη αυτή αναδρομή γιατί μέσα από την ιστορική πορεία του νοσοκομείου αναδεικνύεται ο
διαχρονικά καταλυτικός ρόλος του Δήμου Κοζάνης και των Κοζανιτών στην ίδρυση και τη λειτουργία του, που δημιούργησε μια άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Έτσι αιτιολογείται και η άμεση αντίδραση του Δημάρχου Κοζάνης κ. Λ. Μαλούτα στο κλείσιμο της Παιδιατρικής κλινικής. Κοντολογίς, έχουμε όχι έναν αλλά και δυό και περισσότερους λόγους να το πονάμε…

Kάποιοι τοπικοί παράγοντες, τις τελευταίες μέρες, προσβλήθηκαν από ηθελημένη «αμνησία», την επαχθέστερη ασθένεια του πολιτικαντισμού, μοιράζοντας ρόλους στα νοσοκομεία του νομού, στο «δίπολο» δηλαδή, ως ειδικοί και επ΄ αυτού. Γιατί αγνοούν την αυτοτέλεια που πρέπει να έχει το «Μαμάτσειο» σαν μείζονος σημασίας νοσηλευτική μονάδα της περιφέρειας; Δεν μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω… Η τεκμηρίωση της ιδιαίτερης σημασίας του είναι εύκολη. Σύμφωνα με ανάλυση SWOT, σε σχέση με το νομό, ο μέσος σταθμισμένος χρόνος πρόσβασης στο Νοσοκομείο είναι 20,7 λεπτά της ώρας. Αλλά, η μέθοδος SWOT μάλλον είναι εκ του περισσού αφού με ένα χάρτη και μόνο του νομού διαπιστώνεται η ευκολία πρόσβασης σ΄ αυτό. Με στοιχεία του 2006 στα εξωτερικά του ιατρεία εξετάστηκαν 82555 ασθενείς εκ των οποίων τα επείγοντα περιστατικά ήταν 29307 ! Οι αριθμοί αυτοί είναι υπερδιπλάσιοι από κάθε άλλο νοσηλευτήριο όχι μόνο του νομού αλλά και της Περιφέρειας και φυσικά δεν υφίσταται καμιά σύγκριση. Κατά συνέπεια η επάρκειά του σε Τμήματα – Κλινικές, γιατρούς, νοσηλευτικό, παραιατρικό προσωπικό και εξοπλισμό, που πρέπει να βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη και λειτουργία διασφαλίζοντας την αυτοτέλειά του, είναι για την ώρα επιβεβλημένη, τουλάχιστον μέχρι τη λειτουργία του Πανεπιστημιακού Περιφερειακού νοσοκομείου Δυτ. Μακεδονίας.

Αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες ούτε τα στρογγυλέματα ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου.

Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι δεν είδαμε κάποια αντίδραση από Δημάρχους του νομού - πλήν της Κοζάνης - για τη σημερινή κατάσταση του νοσοκομείου. Αποδέκτες των υπηρεσιών του «Μαμάτσειου» δεν είναι οι δημότες τους;

Το πρόσφατο κλείσιμο της Παιδιατρικής κλινικής στο νοσοκομείο Κοζάνης, αφού προηγήθηκε το Διαβητολογικό και το Ογκολογικό ιατρείο, επιβεβαίωσε απλά τη γενική διαπίστωση της πολύπλευρης και πολύχρονης κρίσης που περνάει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η κρίση αυτή είναι που έδωσε χώρο στον ιδιωτικό τομέα της υγείας, τον γιγάντωσε προσφέροντας κερδοφορία στους επιχειρηματίες και όπως ήταν φυσικό πολλαπλασίασε τις επενδύσεις τους.

Ας σκεφτούμε πότε ανακαινίστηκαν οι ιδιωτικές κλινικές στην Κοζάνη. Από τους ντόπιους ιδιοκτήτες τους πέρασαν στα χέρια ομίλου που δραστηριοποιείται στο χώρο της υγείας με ότι αυτό συνεπάγεται για τα ασφαλιστικά ταμεία και για την τσέπη των πολιτών. Είναι σαφές ότι όπου δεν υπάρχει το «αντίπαλο δέος» της δημόσιας υγείας και η απαραίτητη ισορροπία, οι ιδιώτες «αλωνίζουν» διότι « σν΄ αντάρα ου λύκους χαίριτι» που λέμε στην Κοζάνη. Η κορύφωση της αδιαφορίας του κράτους για την υγεία στη Δυτ. Μακεδονία γενικά και στο νομό Κοζάνης ειδικά, εκφράστηκε με την επίσκεψη Αβραμόπουλου, που ήρθε υποτίθεται με την ιδιότητα του υπουργού Υγείας, το Μάρτη του 2009. Αφού συμπεριφέρθηκε στην νομαρχιακή σύμβουλο - υπόδειγμα γιατρού - Κική Αποστολίδου ως φεουδάρχης και όχι ως υπουργός, εξήγγειλε μία σύσκεψη φορέων με θέμα την υγεία του νομού στο υπουργείο τον Απρίλιο, που βέβαια δεν έγινε ποτέ. Στη συνέχεια απήλθε ικανοποιημένος από την κομματική φιέστα που του ετοίμασε ο συντοπίτης μας γραμματέας της ΝΟΔΕ της Ν. Δημοκρατίας, που όλως συμπτωματικώς, ήταν υφιστάμενός του και αντιπρόεδρος της 3ης Υγειονομικής Περιφέρειας στην οποία ανήκει ο νομός μας. Κανείς εχέφρων δεν ήλπιζε ότι η επίσκεψη Αβραμόπουλου θα είχε κάποιο αποτέλεσμα για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός και η κυβέρνησή του προωθούσε τα ιδιωτικά συμφέροντα στο χώρο της υγείας. Μια απόδειξη αυτής της πολιτικής είναι η υπουργική απόφαση που υπόγραψε τελευταία στιγμή πριν τις εκλογές και αφορούσε τα διαγνωστικά κέντρα και την ίδρυσή τους, με ευνοούμενους τους μεγαλοεπιχειρηματίες, η οποία ανακλήθηκε από τη νέα υπουργό. Αυτά είναι παρελθόν, όμως, θα επηρεάζουν για χρόνια τη ζωή όλων μας.

Στις σημερινές συνθήκες και με δεδομένη την πολιτική βούληση από πλευράς υπουργείου, περιμένουμε την άμεση κάλυψη των ιατρικών κενών, τη συμπλήρωση του «ΜΑΜΑΤΣΕΙΟΥ» με νοσηλευτικό προσωπικό και την αναδιοργάνωση και επαναλειτουργία κλινικών και ιατρείων που έκλεισαν. Αδιαπραγμάτευτο όμως αίτημα - απαίτηση ολόκληρης της Δυτικής Μακεδονίας πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν ταχύτερη ανέγερση και λειτουργία ενός Πανεπιστημιακού Περιφερειακού νοσοκομείου για λόγους που κατ΄ επανάληψη έχουν εκφράσει δημόσια, φορείς και πρόσωπα. Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί μ΄αυτό; Είναι η δομή που θα δώσει οριστική απάντηση στην τριτοβάθμια περίθαλψη της Δυτ. Μακεδονίας αποτελεί όμως και προαπαιτούμενο για την αναδιοργάνωση στον τομέα της υγείας. Στο νέο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Κοζάνης που συντάχθηκε το 2006 και οσονούπω θα είναι νόμος της πατρίδας, υποδεικνύονται για τη χωροθέτησή του δύο τοποθεσίες, εναλλακτικά, με γνώμονα την ταχύτερη προσέγγιση όλων των Δυτικομακεδόνων καθώς και τις κατά το δυνατόν καλύτερες συνθήκες από περιβαλλοντική άποψη. Είναι κάτι που το δικαιούται ο πολύπαθος τούτος τόπος και οι άνθρωποί του.


του Χάρη Γελαδάρη
Δημοτικού συμβούλου Κοζάνης